Lampo il cane viaggiatore, czyli o psie, który jeździł koleją
Byłam dzieckiem ciekawskim i inteligentnym, zazwyczaj też potrafiłam znaleźć samodzielnie odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Jedna sprawa jednak spokoju mi nie dała i musiałam zasięgnąć opinii dorosłych. W wieku 8 lat jako lekturę zaczęłam czytać O psie, który jeździł koleją Romana Pisarskiego i zaraz na pierwszej stronie natrafiłam na takie zdanie:
Włochy to piękny i malowniczy kraj na południu Europy. Każdy, kto spojrzy na mapę,
znajdzie je od razu. Mają kształt ogromnego buta.
Roman Pisarski, O psie, który jeździł koleją
Jako bystre i ciekawskie dziecko z atlasem Europy byłam dość mocno zaprzyjaźniona, niemniej w latach 90-tych na wakacje jeździło się do ciotki na wieś lub raz na 3 lata nad Bałtyk i Włochy nie były dla mnie destynacją znajomą. Patrzyłam i patrzyłam na tę mapę Europy, ale żadnego buta nie widziałam. Szukałam czegoś na kształt podrabianych adidasów z rynku w Buczkowicach, ewentualnie lakierka komunijnego. Zdesperowana, po kilkunastominutowym wpatrywaniu się w atlas, zasięgnęłam porady mojej mamy. Mama, może nie globtroterka, ale na pewno nauczycielka nauczania początkowego, najpierw się zdziwiła, że nie widzę tego buta (zimny chów!), a potem mi go pokazała. Tak się zaczęła moja przygoda z Włochami.
Historia psa Lampo, który podróżował pociągami i na pamięć znał rozkłady zafascynowała mnie do tego stopnia, że po przeprowadzce do Krakowa bez trudu nauczyłam się na pamięć siatki tramwajowej i autobusowej i poruszałam się po całym mieście, nie używając (nie istniała zresztą wtedy!) aplikacji Jak dojadę.
Traumatyczną historię pieska Lampo opłakałam w wieku lat 8 wielokrotnie, po czym schowałam do pudełka z traumatycznymi wydarzeniami i zapomniałam na całe 20 lat.
W październiku 2016 roku, jako że trudnię się czasami również nagraniami lektorskimi (mówią, że mam przyjemny głos!), zostałam poproszona o nagranie audiobooka dla wydawnictwa GREG. Przypadek chciał, że książką do nagrania była właśnie powieść Romana Pisarskiego z lat 60-tych, rzeczone O psie, który jeździł koleją. Wydawnictwu zajęło nieco czasu opublikowanie powieści i świeżutkie wydanie Psa, z pięknymi ilustracjami i moim audiobookiem, trafiło do mnie dopiero dziś, po ponad roku! Cieszy mnie jednak bardzo, bo to kolejny namacalny dowód na to, że można robić to, co się kocha i wierzyć, że spełnienie naszych marzeń i aspiracji zależy naprawdę tylko od nas!
W październiku 2016 roku, jako że trudnię się czasami również nagraniami lektorskimi (mówią, że mam przyjemny głos!), zostałam poproszona o nagranie audiobooka dla wydawnictwa GREG. Przypadek chciał, że książką do nagrania była właśnie powieść Romana Pisarskiego z lat 60-tych, rzeczone O psie, który jeździł koleją. Wydawnictwu zajęło nieco czasu opublikowanie powieści i świeżutkie wydanie Psa, z pięknymi ilustracjami i moim audiobookiem, trafiło do mnie dopiero dziś, po ponad roku! Cieszy mnie jednak bardzo, bo to kolejny namacalny dowód na to, że można robić to, co się kocha i wierzyć, że spełnienie naszych marzeń i aspiracji zależy naprawdę tylko od nas!
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic053TTPFBRvJlnqWnbMdkxXFEVS97kOa5M3wQu_sltU2yvNTvFJAf9VvGhksp4JkOmVP2PwoScnT3abBL5aXl_wyHdt-sxn0GPvQn4PjiSOD3opLfIEYLnNlC3ASJmnVYmE7i0L8cLQf7/s400/piombino.png)
zdjęcie z wikipedii |
Cóż, książkę, choć żadnych profitów ze sprzedaży już nie mam, polecam wszystkim italomaniakom, a na pewno dzieciom italomaniaków: może to dobry pomysł na prezent od Befany? 6 stycznia już tuż tuż!
O Lampo po włosku przeczytać możecie tutaj: http://www.clamfer.it/06_Ferrovie_Contorni/CaneLampo/Cane%20Lampo.htm
Komentarze